Zware metalen komen van nature in verschillende vormen voor. Ze spelen een belangrijke rol in het plantaarlijke, dierlijke en menselijke organisme. Een gebrek aan essentiële zware metalen kan zonder meer tot gezondheidsproblemen leiden.

Maar veel zware metalen, zoals lood of arseen, kunnen juist ook tot ernstige vergiftiging leiden als er te veel van in het lichaam wordt opgenomen.
Om te voorkomen dat bepaalde zware metalen in het milieu terechtkomen, zijn in het GUT-systeem verschillende grenswaarden vastgelegd. Deze hebben betrekking op het gehalte van een zwaar metaal of op het vrijkomen van een zwaar metaal onder bepaalde omstandigheden.

In de volgende tabel is een overzicht van de momenteel geldende grenswaarden te vinden.

Weekmakers zijn stoffen die aan breekbare materialen worden toegevoegd om ze zacht, flexibel of rekbaar te maken, zodat ze makkelijker te verwerken zijn of bepaalde gebruikseigenschappen krijgen. Ze zijn in grote hoeveelheden in kunststoffen, lakken, verf en coatingen, afdichtingsmiddelen, artikelen van rubber en in lijm te vinden.
Ook bij de textielafwerking spelen weekmakende stoffen een rol om de stroefheid en soepelheid te verbeteren. De weekmakers kunnen uit het materiaal komen.
Belangrijke bronnen van weekmakers in de binnenlucht en in huisstof zijn bouwproducten zoals vloerbedekking, leuningen, deur- en raamafdichtingen (als ze hard of zacht pvc bevatten), elektrische kabels, sommige meubels die zijn gemaakt met lijm of verf die ftalaten bevat en woonaccessoires, bad- en douchematten en douchegordijnen.
Vooral weekmakers op basis van ftalaten baren zorgen vanwege hun hormonale effecten.

Het gebruik van de hierna vermelde stoffen is binnen het GUT-systeem niet toegestaan.

1. Biociden moeten voor gebruik in de EU zijn toegelaten als

• productsoort 6: conserveringsmiddelen in conserven;
• productsoort 11: conserveringsmiddelen voor vloeistofkoelings- en verwerkingssystemen;
• productsoort 12: slijmbestrijdingsmiddelen

2. voor deze toegelaten biociden gelden GUT-hoeveelheden en/of elutiedrempelwaarden voor het tapijt als eindproduct (zie tabel);
3. het actieve gebruik of de toevoeging van biociden aan textiele vloerbedekking als appreteermiddel of oppervlaktebehandeling is verboden.

• 76% werd gebruikt als stabilisatoren voor pvc;
• 10% werd gebruikt als biociden in onderwatercoatings;
• 8% werd gebruikt als fungiciden;
• 5% werd gebruikt als katalysatoren bij de productie van polyurethaan schuim en siliconen

Chloorfenolen behoren tot de groep van gechloreerde organische bestrijdingsmiddelen. Chloorfenolen worden gebruikt als houtconserveringsmiddelen, herbiciden, fungiciden en voor het bleken van pulp bij het maken van papier. PCP is vanwege zijn giftige werking al lang verboden.

Bronnen van chloorfenolen in binnenruimtes:

• met houtconserveringsmiddel behandelde houtoppervlakken, bijvoorbeeld planken, vloeren, kozijnen, dakspanten;
• behandeld en geïmpregneerd textiel van leer, bijvoorbeeld bankstellen, schoenen, leren bekleding;
• behandelde natuurlijke materialen, bijvoorbeeld wol, kokosvezels;
• verf, lak.

Er zijn veel producten die formaldehyde bevatten en die formaldehyde in de binnenlucht uitstoten. Hoewel de producten de afgelopen decennia zijn verbeterd, gelden houten materialen, vloerbedekking, meubels en bepaalde isolatiematerialen (bijvoorbeeld ureum-formaldehyde-purschuim) nog steeds als hoofdbronnen. In tabaksrook zit ook nog relatief veel formaldehyde en zelfs brandende kaarsen kunnen een bron van formaldehyde in de binnenlucht zijn. Formaldehyde is verder ook te vinden in sommige ontsmettingsmiddelen, cosmetica-artikelen en in textiel.

Het gebruik van formaldehyde en chemicaliën die formaldehyde uitstoten, is binnen het GUT-systeem verboden.

Bij brandvertragers gaat het om veel verschillende organische en organische chemicaliën. Het gebruik van deze brandvertragers wordt steeds afgestemd op het specifieke product, de materiaalsamenstelling en het gebruiksdoel. Producten waar brandvertragers in zitten, zijn bijvoorbeeld de behuizing van elektrische en elektronische apparaten, printplaten, kabels, coatingen op de achterkant van tapijt, speciaal textiel, isolatiemateriaal en montageschuim. De organische brandvertragers bestaan vooral uit broomhoudende verbindingen, gehalogeneerde of halogeenvrije fosforverbindingen of chloorparaffinen.
Als anorganische brandvertragers worden voornamelijk aluminiumtrihydroxide (ATH), magnesiumdihydroxide of antrimontioxide (als synergistisch middel van broomhoudende brandvertragers) gebruikt.

Binnen het GUT-systeem zijn de vermelde chemicaliën niet toegelaten.

Voor 73% van het tapijt voor privégebruik hoeft er geen extra brandvertrager te worden gebruikt om aan de verklaarde brandveiligheidsklasse te voldoen. In alle andere gevallen wordt ATH gebruikt.

In openbare gebouwen, waar deels hogere veiligheidsvoorschriften gelden, is zo'n 54% van het tapijt met brandvertragers uitgerust.

Wat al deze stoffen gemeen hebben, is dat de koolstof-waterstof-binding die kenmerkend is voor organische verbindingen, volledig of minstens deels door een koolstof-fluor-binding is vervangen. Deze binding is extreem stabiel en geeft de stoffen een hoge chemische en thermische bestendigheid.
Perfluoroctaansulfonzuur (PFOS) en perfluoroctaanzuur (PFOA) zijn beide industriële chemicaliën. PFOS werd tot 2006 bijvoorbeeld als basis gebruikt om vuil-, vet- en waterafstotende oppervlaktebehandelingen van tapijten, bekleding en verpakkingen van papier en karton te maken. Verder werd dit zuur ook in brandblussers gebruikt.

Maar sinds 2006 is het gebruik van PFOS in de EU aan banden gelegd en is het zuur alleen nog toegelaten voor enkele speciale toepassingen. Verbindingen op basis van PFOA mogen daarentegen nog tot 2020 worden gebruikt. Ze worden in de industrie gebruikt om anti-aanbaklagen voor braadpannen te maken en om kleding water-, olie- en vuilafstotend te maken.

Maar vanaf 2020 mogen PFOA's en daarvan afgeleide zouten en precursoren niet meer worden geproduceerd of op de markt worden gebracht. Beide stoffen zijn chemisch heel stabiel, lossen op in zowel water als vet en komen daardoor makkelijk in het milieu terecht. Van daaruit komen ze de voedselketen in.

Asbest is een verzamelnaam voor verschillende in de natuur voorkomende, vezelachtige en gekristalliseerde silicaatmineralen (anorganische vezels) die na bewerking technisch bruikbare vezels in verschillende lengtes vormen.
Deze vezels breken makkelijk, waarna de deeltjes makkelijk zijn in te ademen vanwege de verhouding van lengte tot diameter. In dat geval kunnen de ingeademde vezels longkanker veroorzaken.

Het gebruik van asbestvezels is binnen het GUT-systeem verboden.

Bij het produceren van gevulkaniseerd schuim op SBR-basis worden zogenaamde vulcanisatieversnellers gebruikt. Deze stoffen kunnen onder bepaalde omstandigheden nitrosaminen vormen.
Binnen het GUT-systeem is het gebruik van zink-diethyldithiocarbamaat als vulcanisatieversneller verboden.

Voor nitrosaminen gelden de volgende emissiegrenswaarden.